Da Vinci
Tabloların üzerinde rastgele ortalığa saçılmış gibi duran çalışmaları normalde pek anlamadığım için sevmezdim. Ancak bugün dedem için bir istisna yapma vaktidir. Çünkü bu resme baktığımda ilk aklıma gelen oraya buraya atılmış boyalardan çok antika bir harita oldu. Antika dükkanları hep ilgimi çekmiştir çünkü bir çok insanın bir çok anısını paylaşan bir takım anlamsız eşyalar, sahiplerinden ayrıldıktan sonra burada birden anlam kazanmaya başlıyor bence. Üzerinden seneler geçmiş oluyor ve eşyalar kendi anlamlarına kavuşuyor. Bu yan tarafta görmüş olduğunuz benim için bir define haritası kıvamında. Arşi Olcay bana bu resimle kesinlikle bir hazine bırakmış olmalı.
Aslında bizimkiler Ankaralı!
İlkokulda bir seneyi Ankara'da anneannem ve Arşi Olcay'ın yanında geçirdim. Ankara soğuktur, yeşilliksizdir kurudur falan ama memleketimdir sonuçta. Severim. Dedem sayesinde midir nedendir bilinmez ilkokulda her zaman resim derslerini çok severdim. Bir gün öğretmenimiz evde bir çiftlik resmi yapmamızı istedi ve bunun üzerinden not vereceğini söyledi. Şimdilerde yağlı boya yapabiliyor olsam da o zamanlarda çit bile çizemeyeceğimi düşündüğümden olsa gerek resmi dedeme yaptırmaya karar verdim. Ancak dedeme 'bunu benim için yapar mısın not alacağım' deseydim böyle bir dalaverenin içinde olmak istemeyecekti, bende bunu bildiğim için çaktırmadan çizmesini sağlamalıyım diye düşündüm. Evet dedem o resmi çizdi ancak öğretmen benim çizmediğimi anladı ve koca bir sıfır aldım. Sıfır aldığım gün eve geldiğimde bu konuyla ilgili üzüldüğüm sırada Arşi Olcay'ın evdeki çalışma odasını keşfettim ve ne kadar çok malzeme olduğuna inanamadım. Yine o günden sonra o oda benim definem oldu. İlginç aletler geliştirmişti kendine. Mesela diş fırçasını püskürtme yapmak için kullanıyordu, tuvalet kağıtlarının kartonlarını ise kalemlik. İşte o gün ben yaratıcı olmanın nasıl bir şey olduğunu anlamaya başladım. Ondan sonra da Arşi Olcay'a gizlice resim yaptırmadım!
Yaşasın içinde yaratıcılık barındıran bütün işler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder